میخواهم بگویم ......
فقر همه جا سر میکشد .......
فقر، گرسنگی نیست ، عریانی هم نیست ......
فقر، چیزی را " نداشتن " است ، ولی ، آن چیز پول نیست ..... طلا و غذا نیست .......
فقر، همان گرد و خاکی است که بر کتابهای فروش نرفتهء یک کتابفروشی می نشیند ......
فقر، تیغه های برنده ماشین بازیافت است ، که روزنامه های برگشتی را خرد میکند ......
فقر، کتیبهء سه هزار ساله ای است که روی آن یادگاری نوشته اند .....
فقر، پوست موزی است که از پنجره یک اتومبیل به خیابان انداخته میشود .....
فقر، همه جا سر میکشد ........
فقر، شب را " بی غذا " سر کردن نیست ..
فقر، روز را " بی اندیشه" سر کردن است ..
*وقتی تلفن را بر می دارید لبخند بزنید، کسی که تلفن کرده آن را در صدای شما می شنود.
*یک دوست واقعی کسی است که دست شما را بگیرد و قلب شما را لمس کند.
در یک شرکت بزرگ ژاپنی که تولید وسایل آرایشی را برعهده داشت، یک مورد به یاد ماندنی اتفاق افتاد: شکایتی از سوی یکی مشتریان به کمپانی رسید . او اظهار داشته بود که هنگام خرید یک بسته صابون متوجه شده بود که آن قوطی خالی است. بلافاصله با تاکید و پیگیریهای مدیریت ارشد کارخانه این مشکل بررسی، و دستور صادر شد که خط بسته بندی اصلاح گردد و قسمت فنی و مهندسی نیز تدابیر لازمه را جهت پیشگیری از تکرار چنین مسئله ای اتخاذ نماید. مهندسین نیز دست به کار شده و راه حل پیشنهادی خود را چنین ارائه دادند : پایش ( مونیتورینگ ) خط بسته بندی با اشعه ایکس. بزودی سیستم مذکور خریداری شده و با تلاش شبانه روزی گروه مهندسین ، دستگاه تولید اشعه ایکس و مانیتورهائی با رزولوشن بالا نصب شده و خط مذبور تجهیز گردید. سپس دو نفر اپراتور نیز جهت کنترل دائمی پشت آن دستگاهها به کار گمارده شدند تا از عبور احتمالی قوطیهای خالی جلوگیری نمایند.
نکته جالب توجه در این بود که درست همزمان با این ماجرا ، مشکلی مشابه نیز در یکی از کارگاههای کوچک تولیدی پیش آمده بود اما آنجا یک کارمند معمولی و غیر متخصص آنرا به شیوه ای بسیار ساده تر و کم خرجتر حل کرد : تعبیه یک دستگاه پنکه در مسیر خط بسته بندی تا قوطی خالی را باد ببرد !!!
هر احمقی می تواند چیزها را بزرگتر، پیچیده تر و خشن تر کند؛ برای آلبرت انشتین : حرکت در جهت عکس، به کمی نبوغ و مقدار زیادی جرات نیاز است.
سانتافه مقدمتر است .شهر و نشانگان آن بسیار مهم است :
1- میزان عرض پیاده رو نشان از اولویت انسان است یا ماشین جایی که پیاده روهایی عریض ساخته می شود مردمی را نشان می دهد که می خواهند در کنار هم قدم بزنند ، ورزش کنند و از شهرشان لذت ببرند .
2- جایی که پیاده روهای کوچک ساخته می شود و ساختمانها تقریبا چسبیده به خیابان بنا می شود مردمی را نشان می دهند که از قدم زدن با یکدیگر لذت نمی برند ، فضاهای سرگرمی و تفریح آنها در خانه ایجاد شده است و تنهایی بیشتری دارند.
3- پیاده روها و خیابانهای سالم و بدون چاله و چوله نشانگر احترام مردم به سالمندان و معلولان دارد .
4- نوع و شکل ظاهری ساختمانها نشان از میزان امنیت و اعتماد شهری است . هرچه حفاظ و نرده های بیشتری استفاده و دیوارها بلندتر باشد امنیت کمتری مشاهده می شود .
5- نوع مواجهه با حیوانات میزان مهربانی ساکنان آن شهر را نشان می دهد هر چقدر ساکنان با حیوانات کوچک مانند گربه ، سگ و کبوتر همزیستی بهتری داشته باشند مهربانی بیشتری وجود دارد .
6- هرچه قدر استفاده از دوچرخه و وسایل عمومی همه گیرتر باشد میزان توجه مردم به سلامتی و طول عمر آنها را نشان می دهد .
7- هرچقدر میزان خنده بر لبان و لباسهای روشن برتن مردمان بیشتر باشد میزان سلامت روح و روان شهر را نشان می دهد .
8- هرقدر مشارکت زنان بدون ترس و مزاحمت بیشتر باشد نشانگر جامعه ایست که نگاه تک جنسیتی را کنار گذاشته و برای اداره شهر هم از روح مذکر و هم از روح مونث استفاده می کند و.....
آنکسی که نصف روز در شهری بچرخد و با دقت ببیند بی نیاز از خواندن و پرسیدن از احوالات آن شهر می شود . مرسی
با سلام- واقعا این فرمایشات دکتر درست است. فقر اصلی فقر فرهنگی است. فقر اجتماعی است. همان است که جامعه ای را حتی با داشتن ظاهری دلپسند به سقوط میبرد. همان که ما بشدت مبتلا به ان هستیم. اری فقر فرهنگی در این کشور به ظاهر متمدن بیداد میکند. جای دور نرویم . فقط به دور و بر خود نگاه کنیم. واقعیت را میبینیم.
*به یه نفر می گن به زنبورهایی که از کندو محافظت می کنن چی می گن؟ می گه: خسته نباشید!
*استاد اسامی بچه ها را یکی یکی می خواند، رسید به اسم «بارانه». شخص مورد نظر را که پیدا کرد پرسید: واسه چی بارانه؟ دختر جواب داد: واسه این که روز تولدم بارون میومده. برادر اهل دلی از ته کلاس گفت: خوبه اون روز آفتابی نبوده!
وا فریادا ز عشق وا فریادا
کارم به یکی طرفه نگار افتادا
گر داد من شکسته دادا دادا
ورنه من و عشق هر چه بادا بادا
شعر از ابوسعید ابوالخیر
چقدر این شعر رو تو دبیرستان می خوندم
خداوند وعده نکرده است
که آسمان پیوسته آبی و آفتابی باشد.
خداوند وعده نکرده است
که راه زندگی تا پایان
گل و ریحان و سنبل و ضیمران باشد.
خداوند وعده نکرده است
آفتاب ِ بی باران
شادیِ بدون غم
و آسایش بی رنج را.
اما خداوند وعده کرده است
که هر روز نیرو بخشد
و با هر سختی آسانی و آسایش آورد
و در راه زندگی چراغ هدایت آویزد،
بلاها را با لطافت در آمیزد
و از آسمان یاری فرستد
با شفقتی بی دریغ،
و عشقی بی کرانه.
انی جانسون فلینت
تنها بازمانده یک کشتی شکسته توسط جریان آب به یک جزیره دورافتاده برده شد، با بیقراری به درگاه خداوند دعا می‌کرد تا او را نجات بخشد، ساعتها به اقیانوس چشم می‌دوخت، تا شاید نشانی از کمک بیابد اما هیچ چیز به چشم نمی‌آمد.
سرآخر ناامید شد و تصمیم گرفت که کلبه ای کوچک خارج از کلک بسازد تا از خود و وسایل اندکش را بهتر محافظت نماید، روزی پس از آنکه از جستجوی غذا بازگشت، خانه کوچکش را در آتش یافت، دود به آسمان رفته بود،اندوهگین فریاد زد: «خدایا چگونه توانستی با من چنین کنی؟»
صبح روز بعد او با صدای یک کشتی که به جزیره نزدیک می‌شد از خواب برخاست، آن می‌آمد تا او را نجات دهد.
مرد از نجات دهندگانش پرسید: «چطور متوجه شدید که من اینجا هستم؟»
آنها در جواب گفتند: «ما علامت دودی را که فرستادی، دیدیم!»
آسان می‌توان دلسرد شد هنگامی که بنظر می‌رسد کارها به خوبی پیش نمی‌روند، اما نباید امیدمان را از دست دهیم زیرا خدا در کار زندگی ماست، حتی در میان درد و رنج.
دفعه آینده که کلبه شما در حال سوختن است به یاد آورید که آن شاید علامتی باشد برای فراخواندن رحمت خداوند