ضرورت تغییر نگرش به زندگی (بخش اول)

به دفعات با خودم می گفتم که واقعا ما باید این همه ناملایمات و فشارهای اطراف را تحمل کنیم و در نهایت با روح و جسم افسرده و خسته از این دنیا برویم. اگر ما نتوانیم بخشی از زندگی خود را که در این جهان است به درستی سپری کنیم آیا میتوانیم الباقی آن را در جهان یا جهان های دیگر با کیفیت بگذرانیم. این همه خستگی ها که بر جسم و روان ما تحمیل میشود آیا جایی برای تکامل روح ما باقی میگذارد. من گاهی اوقات در گپ دوستانه به بقیه می گویم اگر ما در اداره زندگی خود و یا مثلا فرزندان و نزدیگان خود ناموفق باشیم، چطور بعضاً مدعی میشویم در اداره کارمان موفقیم. مگر توان و انگیزه ما در مثلاً تعامل با نزدیکانمان کمتر از محیط کار است. بنظرم این روش اداره و برخورد با زندگی محل اشکال جدی است. چاره چیست ؟ راستش خودم هم نمی دانم. اما در برخی موارد بنظرم کارهایی می آمد که انجام دادم و تصور میکنم در این خصوص کمکم کرد.

مثال ها را ملموس تر و کاربردی تر بزنم تا کمی هم به واقعیت ها نزدیک شویم و از حالت انتزاعی هم خارج شویم. خود من شاید دو یا سه سال قبل با اندک ناملایماتی مثل برخورد غیر متمدنانه یک راننده در خیابان ( البته از نظر من ) و یا زیاده خواهی اطرافیانم برآشفته می شدم و بدون درنگ واکنش نشان می دادم. اما از زمانی که تصور کردم که این روش تعامل با محیط اطراف انسان را از هدف اصلی که بنظرم تکامل روح است بازمی دارد، سعی در تغییر روش دادم. به هر روشی که دست زدم و هر مسیری که رفتم، نتیجه آن که در حال حاضر وقتی به دو یا سه سال اخیر نگاه میکنم می بینم که علی رغم افزایش فشارهای محیطی تنش در زندگی روزانه من کمتر شده است. این در حالی است که در ابتدا تصور می کردم که تغییر نگرش ممکن است در عملکرد روزانه من تاثیر منفی داشته باشد و با تمام توان تلاش کردم که اثرات این تغییر روش در تعامل با محیط، بر نحوه عملکردم اثر نامطلوب نگذارد. اما هم اکنون که به گذشته نزدیک می نگرم، می بینم که تغییر روش موجب بهبود عملکرد و روش زندگی هم شده است.

تا اینجا فکر نمیکنم راه حلی داده باشم و قرار هم نیست راه حلی بدهم. فقط می خواهم بگویم که با تغییر نگرش به محیط می توان زندگی بهتر داشت. (چقدر نویسندگی سخت است و علی رغم ادعای من در دوران دبیرستان در داشتن بهترین انشاء ها، اما فکر کنم نویسنده خوبی نیستم و یا دیگر برای نویسنده شدن دیر شده است.)

اخیرا یکی از دوستان کتابی به من داد که بدلیل نبود فرصت کاقی بیش از یک ماهی طول کشید تا تمام کتاب را مطالعه کردم. بنظرم رسید این کتاب برای شروع مسیر کتاب خوبی است و اگر با جدیت این کتاب را مطالعه کنیم و هر روز چند صفحه آن را مطالعه کنیم (البته نه مثل من که یک ماه طول کشید) و بعد از مطالعه هم کمی درباره آن فکر کنیم، شاید راه ورود خوبی برای تغییر در نگرش باشد. بهر حال من اول کتاب را معرفی می کنم و در صورتی که بتوانم چند ساعتی این شب ها یا تعطیلی آخر هفته وقت بگذارم، خلاصه چند صفحه ای آن را بصورت چند متن در این وبلاگ خواهم آورد. قطعاً مطالعه خلاصه تهیه شده توسط من کفایت موضوع نخواهد کرد ولی شاید برای آنان که علاقه مند به حرکت در این مسیر هستند (که من به همه توصیه میکنم) شروع خوبی باشد. باید پس از مطالعه این تلخیص سراغ خود کتاب بروند و مطالعه عمیق تری نمایند. 

نویسنده کتاب سوزان جفرز در مقدمه کتاب میگوید:
من در زمینه رقص با زندگی راهی طولانی را طی کرده ام و در حیرتم که دلایل ناراحتی ما در زندگی، بزرگ و کوچک، تا چه اندازه مسلم و بدیهی هستند. راه صاف هموار است، چرا بر سر راهت سنگ میپاشی؟
و در جایی دیگر میگوید:
... بعد از آنکه با هراسهایم برخورد کردم و زندگی به وجود آوردم که به راستی شگفت انگیز بود، احساس کردم که هنوز در تلاش و تقلا هستم. احساس تلاش و تقلای درونی خواه تجربه بیرونی من خوب یا بد بود در هر شرایط وجود داشت.
بررسی و توجه به اینکه چرا این تلاش وجود داشت سببی شد تا بدانم چه عواملی زندگی را دشوار و چه عواملی زندگی را ساده میکند. این کتاب را از آن جهت با شما درمیان میگذارم تا آموختههای جدیدم را با شما در میان گذاشته باشم...

اسم کتاب :  با زندگی برقصیم

نویسنده : سوزان جفرز

ترجمه : مهدی قراچه داغی

انتشارات : شباهنگ