خشمت را بسوزان قبل از آنکه خشم تو را بسوزاند (۱)

خشم آتشی بی مهار است. آتشی در جنگل که از شاخه ای به شاخه دیگر و از درختی به درخت دیگر توسعه می یابد و لطمات جبران ناپذیری وارد می کند. به حکایت زیر می پردازیم.

یک زوج عشق خود را همیشه تازه نگه میداشتند. هر زور بعد از ظهر، وقتی شوهر از اداره به خانه برمی گشت، زن در کنار خانه منتظرش بود و به او خوشامد می گفت. یکدیگر را در آغوش می گرفتند و به خانه می رفتند و از آنچه در طی روز بر آنها گذشته بود، حرف می زدند.

یک روز رئیس شوهر بدون هیچ تقصیری نسبت به او عصبانی شد و احساساتش را جریحه دار کرد. شب وقتی به حانه برگشت همسرش را دید که در کنار خانه منتظرش ایستاده است. هیچ توجهی به او نکرد. وقتی به داخل منزل می رفتند، همسرش پرسید: عزیزم، جه اتفاقی افتاده؟ مسئله ای پیش آمده؟ بمن بگو شاید سبب شود نگرانی از ذهنت پاک گردد. همسر عصبانی ناگهان منفجر شد: چرا دائم ور میزنی؟ چرا خفه نمی شوی؟ دیگر نمی خواهم صدای احمقانه ات را بشنوم.

زن مات ماند. قلبش شکست. با خوش عهد کرد که دیگر با همسرش حرف نزند. در دلش گفت: حال که او نمی خواهد صدای احمقانه من را بشنود، نمی گذارم دیگر صدای من را بشنود.

از این ماجرا چهل سال گذشت. البته شوهر پشیمان شده بود و مدام از همسرش می خواست، او را ببخشد. ولی زخمی که با آن حرف های عصبانی و برنده بر قلب همسرش زده بود، بسیار عمیق بود. نمی توانست خود را وادار به حرف زدن با او کند. اکنون همسرش در بستر مرگ بود. به او التماس می کرد: خواهش می کنم فقط چند کلمه حرف بزن و مرا ببخش تا در آرامش بمیرم. زن دست خودش نبود، کلامی از دهانش بیرون نمی آمد.

از کتاب "خشمت را بسوزان قبل از آنکه خشم تو را بسوزاند" نوشته " دادا واسوانی"